بیست و چهار روز سفر در اروپا قسمت اول

چهار شنبه ۱ مرداد ۹۳ واتیکان

کشور ایتالیا باقی مانده ابهت روم باستان است. با پایتختی که از روم باستان برایش رم مانده است. هر دو را یک جور می نویسند ولی اولی را کش دار می خوانند و دمی را با کشش کمتر که اینطور ابهت اولی را نشان داده باشند. کشوری بی نظیر که هر ساختمانش و هر بنایش در خود اثری از بزرگان دوره رنسانس را حفظ کرده است. یا قلم توانای  نابقه و نقاشی بی نظیر – لئونداردو داوینچی – و یا قلم سنگ تراشی نام آور به نام میکل آنژ.

کلیسای سنت پیتر و گنبد نماز خانه

واتیکان ۴۴ هکتار مساحت و کمتر از هزار نفر جمعیت دارد. کم جمعیت ترین کشور مستقل دنیاست. کشوری در درون شهر رم که با حصار قسمت های از آن جدا شده و در قراردادی که موسیلینی با پاپ نوشته بود در سال ۱۹۳۰ این منطقه از رم به صورت یک کشور مستقل در آمد. همه ی شهر محصور است با حصاری قدیمی به جز ورود به شهر که از میدان سنت پیتر امکان پذیر است. عظیم و زیبا و دیدنی. با بنای نیمه مدوری که به کلیسا منتهی می شود . سازه و میدان را از آسمان که بنگری کلید می بینی. کلیدی به سوی بهشت. جالب است پرچم واتیکان هم از دو کلید که بر روی هم قرار دارند تشکیل شده. یکی طلایی و دیگری نقره ای اولی نمایندگی قدرت معنوی و دیگری قدرت دنیوی را نشان می دهد. این دو کلیدی هستند که حضرت مسیح به پیتر مقدس داد. بالای پرچم نشانه تاج است و پاینش زنجیری که دو کلید را به هم وصل می کند. این پرچم و پرچم سویس تنها پرچم های مربعی شکل دنیا هستند.

در میدان سنت پیتر به صف ایستادیم تا وارد واتیکان شویم. باید بدانیم که طبق سنت نمی باید شانه های برهنه و رانهای برهنه وارد کلیسا شوند. اگر لباس آستین دار نپوشیده اید و یا شلوارک کوتاه تن کرده اید،  باید برهنگی با بالاپوشی پوشیده شود. داخل شدیم و به مرکز مقدس عالم مسیحیت وارد شدیم. کلیسای سنت پیتر شاهکار مسلم معماری است. کلیسای که هنرمندان بی نظیری در ساخت آن دست داشته اند. کلیسای که ۲۰۰ سال ساختش طول کشید. کلیسا را برامانته شروع کرد و میکل آنژ تمام.

میدان سنت پیتر آنقدر افسونت می کند که صف طولانی ورود به واتیکان را درک نمی کنی. نیم دایره بنای در دو طرف به دروازه شهر متصل می شود. ستون های بلند که با دستان هنرمندانه حجار و سنگ تراش  نقش های دارد دیدنی. سر بر آسمان می بری و باز نقش می بینی و نقش. ستون های عظیم و پر شکوه. به گیت ورودی رسیدیم و از کنار نگهبانان کنترل کننده آستین و پاچه شلوار گذشیتم و از اشعه هم رد شدیم و به واتیکان رسیدیم.

کنار مجسمه اسکولوپیس خدای درمانگری

مجسمه ها و نقاشی ها و دیوار نوشته ها و محرابی از چوب خوش نقش و نگار.  مجسمه ی حضرت مریم که عیسی مسیح را در آغوش دارد. از سنگ مرمر سفید. تندیس های بی نظیر حاصل دست سنگ تراش چیره دست همه و همه واتیکان را ممتاز کرده است. بیخود نیست که در سال ۱۹۸۴ یونسکو کل واتیکان را در فهرست مناطق تاریخی قرار داده است. تنها نمونه ای که کل یک کشور به عنوان اثر تاریخی ثبت می شود همین جاست.

موزه واتیکان هم دنیایی است برای خودش. در سال ۱۵۰۶ پاپ ژولیوس دوم دستور ساخت این موزه را داد و اکنون با پرداخت ورودیه می توان داخل شد. برای ما که کارت ایکوموس داشتیم هزینه ای در بر نداشت. اگر قصد دیدار رایگان از موزه را دارید ، بد نیست بدانید که آخرین یک شنبه های هر ماه هم ویزیت رایگان است . تندیس های بی نظیر از خدایان و رب النوع و نقاشی ها و دیوار و سقف کشیده ها فراوان است. یک روز برای دیدارش کم است. در تمام عمرم این همه مسجمه عریان ندیده بودم. بیشترین مجسمه های عریان دنیا در این موزه وجود دارد. گردن ها خسته بود. از بس سرها در بالا بود وسقف ها را می دید و یا بر دیوار ها می چرخید. همینطور ادامه دادیم تا به نمازخانه سیستین رسیدیم.

واتیکان در کنار منبر معروف

آفرینش اثر میکل آنژ در سقف نمازخانه

سقف با نقش آفرینش آدم. داستان آفرینش را از انجیل تصویر کرده است. دانسته های انجیلی برای درک این تصاویر لازم است ، اما چشم از دیدن زیبایی لذت می برد حتی اگر داستان های انجیلی را نداند.

در انتها از پله های مار پیچی موزه پایین امدیم. از بالا که نگاه کنی مانند صدف حلزونی است .

بعد از این همه فشار به چشم و گردن و مغز باید استراحت می کردیم. هتل برگشتیم  و بعد از ناهار و استراحت و استفاده از اینترنت بعدازظهر را برای دیدن قلعه سنت آنجلو برنامه ریزی کردیم.

قلعه سنت آنجلو

از میدان پیتر مقدس می توان به سمت قلعه آنجلو مقدس رفت. قلعه ای که امپراتور هادریانوس ساخت تا مقبره خانوادگی اش باشد اما برای دیگران هم مقبره شد و بعدها جایگاهی برای پاپ ها . بخصوص اینکه از طریق راه های زیر زمینی آن را به وایتکان وصل کردند تا راهی برای فرار اضطراری باشد. اتفاقا سال ۱۴۹۴ پاپ از دست فرانسوی ها از همین راه گریخت.

داستانی بر این قلعه رفته است. رود دور قلعه می رقصد. داخل قلعه دیدنی است و بیرونش هم ستودنی. اطرافش کافه های برای در کردن خستگی است. شب هنگام هم رستورانی است. فروشگاه های سیار آثار هنری. هنرمندانی که ساز می زنند و نقاشی می کنند . پل ها و مجسمه های غول پیکر ، همه چیز این دور و بر را خوب و زیبا نموده است.  بخصوص که شب هنگام می توانی از نمای شب آن عکس بگیری و بعد کمی آن طرف تر از کلیسای سیستین و میدان پیترمقدس.

 افراد داخل اتوبوس و همسفران جالب هستند. از اقوام مختلف.ترک و کرد ، لر ، مازندرانی و گیلک داریم تا کاشانی و شیرازی. ته لهجه ی اصفهانی هم می شنوم اما نمی دانم آیا درست است یا خیر. جمعیت غالب را بانوان محترم تشکیل داده اند. بیشتر خانواده هستیم اما مجرد هم در جمع حضور دارد. کوچک ترین عضو ۱۳ ساله است . همه اقشار هم در جمع هست. مشغول در بازار و بانک و دانشگاه  اما دو گروه غالب هستند پزشکان و دبیران. تقریبا همه ورزشکار هستند از کوهنوردان قدیمی و جدید گرفته تا رزمی کاران نیرومند. بیشتر افراد داخل اتوبوس علاوه بر جهانگردی ، ایرانگردی هم کرده اند. این جماعت با تفکر و عقاید متفاوت در کنار هم به آسودگی و خوشی سفر می کنند.