سالهاست که اینجاست. منتظر و چشم به راه.
من فقط ده ساله که شاهدم، اما مردم می گن که خیلی وقته منتظره. زیر بارون ، زیر برف. زیر تیغ آفتاب. همینطور یله داد به دیوار کوتاه پارک و چشم به راهه.
خوشم می یاد ازش . از اولین باری که دیدمش ، از فرم ایستادن و قرار گرفتنش لذت بردم. هر بار که می دیدمش به یاد جوانی های حاجی می افتادم. خدا رحمت کنه رفتگان شما را، خدا بیامرز همینطور یک دستش را می گذاشت رو میز .
همینطور تو وسط پارک واستاده و به بازی و بالا پایین پریدن های بچه ها و قدم زدن پیرمردا و پیرزنها و ورزش کردن جوانها، بی تفاوت و بی توجه است. به یک چیز عمیق تر نگاه می کنه و در جستجوی کسی است که گمش کرده.
اگه به حرف بیاد می تونه داستانها از آنچه دیده و شنیده برامون تعریف کنه . از اینهمه سال که بهش گذشته باید آدم صاحب تجربه ای باشه. تو بهار و هنگام وزش نسیم ، تو خنکای تابستان دل انگیز و تو فصل برگ ریز خاطره انگیز هر کسی می یاد کنارش و باهاش خوش و بشی می کنه . همیشه دو برش شلوغه از آدم ها.
اما امروز من دلم براش خیلی سوخت. هیچ بالاپوشی نداشت. یعنی راستش را بخواهید آمادگی این برف را نداشت. داشت برای خودش از برگ های زرد و نارنجی زیر پای مردم لذت می برد و شاهد خزان بود که برف غافلگیرش کرد زیر این برف حسابی می لرزید. روی شانه اش برف نشسته بود و روی سرش هر چند نشانی از برف پیری نبود اما پر از برف بود.
طبق معمول که همه چیز برای ما عادی می شه حضورش هم برام عادی بود و همیشه به سرعت از کنارش می گذشتم. اما این بار با دیدن برف روی شانه هاش ایستادم . با دقت بهش نگاه کردم. تو این چندین سال که بهش گذشته خوب یاد گرفته که این روزها هم می گذره و همانطور که از آفتاب لذت می برد از برف سرد هم لذت می بره. رفتم جلو تو گوشش گفتم خوش می گذره. آرام با نجوا گفت من که جام خوبه اما تو فکر بعضی هام که با زمستان زودرس چه ها خواهند کشید.
دل به دریا زدم و یک عکس ازش انداختم.
پارک شفق – تهران
ابوالقاسم ابراهیمی
