بایگانی نویسنده: ابوالقاسم ابراهیمی

موهایش تُنک شده، یعنی حسابی تنک شده. سیاهی موهای پرکلاغی اش با سفیدی آغشته شده. یک جوری که مردم بهش می گن جو گندمی. صورتش هنوز خندان است و چشم هاش همان برق و همان نشاط سابق رو داره . چروک دور چشم هاش نشان می ده که روزها و ماه ها داره سرعتش رو کمی زیادتر می کنه.
به مرد روبرو لبخند می زنه. اون هم با خنده پاسخش می ده. سالهاست که هم دیگه رو می شناسن. همیشه با لبخند احوال پرسی می کنن و قربون صدقه هم می رن. بسته به حال و حوصله اش ,احوال پرسی آنها از چند ثانیه تا دقایقی طولانی تر ، طول می کشه. همیشه به هم تعارف می کنن که «به به ، عجب خوش تیپ شدی ، اوه اوه اونجا را نگاه عجب معرکه ای , چه هیکل توپی ….» اما گاهی اوقات – هر از گاهی – نگاه شون یک جور دیگه ای, با دقت و حسرت بیشتری به هم نگاه می کنن ،انگار این دفعه هم از همون موقع هاست. ادامه‌ی خواندن→