قسمت دوم گزارش به همان روش در ادامه می آید.

دوشنبه و سه شنبه ۶ و ۷ مرداد ۹۳  لوکارنو ، سویس

از ایتالیا به سمت سویس می رویم. با آنکه هر دو در کشورهای شینگن هستند اما برای عملیات مرزبانی قدری معطلی – ده دقیقه –  داشتیم. برای ما مسافران هیچ زحمتی نداشت جز انتظاری اندک. راننده بود و پرداخت عوارض  و… به روستای کومو ، که مرز مشترک بین سویس و ایتالیا ست رسیدیم. دریاچه ای با همین نام در دیدرس ماست. آسمان آبی و دریاچه هم آبی و کوه سرسبز  با تک لکه های سفید در آسمان چه شگفت انگیز است. در جاده ای که کوهستانی است رانندگی می کنیم و از دریاچه ها می گذریم.  روز به نیمه رسیده بود که از خاک ایتالیا به خاک سویس وارد شدیم. در جستجوی پارکینگ مناسب برای ناهار.

لوکارنو. کوه و مه

ساعت یک و نیم بود که در پارکینگ خوب و خوشی اتوبوس ایستاد. دستشویی مناسب و تمیز و سطل های زباله فراوان که دیگر بهانه ای برای ریختن آشغال بر روی زمین نخواهیم داشت و میز و صندلی برای گردشگران ، همه چیز مهیاست. تا ناهار که مرغ و پلوست آماده شود تمشک وحشی در دستان خوب شسته ی ما بود و می خوردیم. تا اینجا که آمده ایم حسابی تمشک چیده و خورده ایم ، تمشک  هایی که اندازه هایش بزرگ هست اما مزه اش خیلی دندان گیر نیست ، اما اینجا توی سویس ،تمشک خوب و خوشمزه است. ناهار هم خوردیم و راه افتادیم تا در اولین فرصت برای چای پارکینگ مناسبی پیدا کنیم.  فکر کنم به تهران برسیم هر کدام معتاد چای دارچین شویم. و شانس بیاوریم وزن ما اضافه نشده باشد.

درخت چنار کهنسال. لوکارنو سویس

بعد از ناهار به سمت دریاچه لوکارنو رفتیم. چهارشنبه ی دیگر جشنواره فیلم لوکارنو همین جا برگزار می شود و فکر کنم اینجا جای سوزن انداختن نباشد. هوا ابری است. نم نم باران می بارد. در شمالی ترین قسمت  دریاچه Maggiore   ایستادیم و از دیدن دریاچه لذت می بریم و خودمان را در هفته بعد تصور می کنیم. پشت به دریاچه و رو به کوه ایستادم و از کوه سرسبز و ابری که همچون مه آرام آرام از روی کوه کنار می رفت دیدن کردم. انگار لاهیجان هستم و به شهر و دریاچه ی مصنوعی اش نگاه می کنم اما اینجا همه چیز شفاف تر و تمیزتر و زیبا تر  از آنجاست.

در کنار دریاچه دو چنار کهنسالی هست که پنج نفر آن را در آغوش گرفتیم تا دستان ما به هم رسید. هر دو سالمند و قدیمی اما سالم و شاداب. چند سال طول کشیده تا چناری اینچنین تناور رشد کند؟  هیچ نشانه از تبرک بر روی درخت ندیدم. اگر این چنار نزدیکی های ما بود چه پارچه های سبز که بر روی شاخه ها بسته بودند. و چه شمع ها در کنارش نمی سوزانند.

مسیر ورود به لوکارنو حس ورود به روستایی شاد را به آدم می دهد. همه جا تاکستان است و گندم زا. فرودگاه خصوصی که پرواز های کوچک را هدایت می کند، همین نزدیکی است.  از لوکارنو به سمت زوریخ راندیم و ساعت حدود هفت عصر بود که از تونلی طویل زیر آلپ گذشتیم حداکثر سرعت هشتاد کیلومتر درساعت بود و یک ربع طول کشید که از آن رد شدیم. احتمالا بیست کیلومتر بود.

بعد از عبور از تونل دریاچه ای  در کنار ماست . انگار در مسیر جاده کوهستانی رانندگی می کنی و رودی در کنار توست. دریاچه دراز است و ما در راستای طول آن رانندگی می کنم. کنار یک مهمانپذیر نگه داشتیم تا از دیدن کوه و دریاچه و آسمان زیبا لذت ببریم و البته مجسمه چوبی غول پیکری داشت که کنار آن عکس بگیریم. باد سرد و هوا سرد است. محیط کوهستانی خودش را با این هوا به ما نشان داد.

امشب شب عید فطر است و آخرین روز ماه رمضان به هتل در زوریخ رسیده ایم. هتل ibis زنجیره ای است و ما در هتل Hotel Ibis Zurich Adliswil  وسایل مان را پیاده کردیم و اتاق تحویل گرفتیم. همه در تکاپو هستند که عید را به خانواده تبریک بگویند اما اینجا دو ساعت و نیم از تهران عقب تر است ،در تهران همه خواب هستند.

آبشار راین. سویس

آبشار راین و جزیره درون رود

صبح سه شنبه روز عید فطر با راندن ۵۰ کیلومتر به سمت آبشار راین رفتیم. دو راه برای رفتن به آبشار هست ، یکی اینکه تماما در خاک سویس رانندگی کنی و دیگری اینکه از سویس به آلمان رفته و دوباره به خاک سویس برگردیم. ما راه اول را برگزیدیم.  رود راین با ۱۳۲۰ کیلومتر طول یکی از طویل ترین رودهای اروپاست که از آلپ سرچشمه می گیرد و از سویس و آلمان و فرانسه و هلند عبور می کند. حداکثر ارتفاع آبشار ۲۳ متر و پهنای آن ۱۵۰ متر است. خیلی شبیه آبشار های که تصور می کردم نیست ، یک جور خاصی ابهت دارد ، بخصوص اینکه با درست کردن محیط مناسب و هدایت گردشگران  به محدوده آبشار حس نزدیک شدن به آن به آدم دست می دهد و قدرت ویرانگر آب را می توان از نزدیک حس کرد.

در میان رود جزیره ای هست و بر فرازش قلعه ای ، که گردشگران می توانند با قایق به آن جا رفته و از آن بالا رود را و آبشار را نظاره گر باشند. با پرداخت وجه مربوطه درون قایق نشستیم و بر روی رودی که سرعت آب و شتایش زیاد بود راندیم. کوتاه بود اما پر فشار. تا جزیره کوچک رفتیم و از پله ها بالا رفتیم و از فراز بر رود و ابشار  و کوه …. نظاره کردیم

سویس یکی از کشورهای پر دریاچه و پر آب دنیاست. بزرگترین منبع یخچال های طبیعی و با این همه به تازگی برنامه ای را شروع کرده که از بحران آب در سالهای آینده جلوگیری کند. بحران آب در کشور خود !!! ما کجاییم و اینها کجا. ما به مرز بی آبی و خشکسالی رسیده ایم و تازه برنامه های برای مهار بی آبی تهیه کرده ایم. و اینها شاید صد سال دیگر هم بی آب نشوند اما امروزه برنامه های برای کنترل بی آبی دارند.

مراسم ناهارخوران در کنار ابشار راین.

در کنار رود و آبشار با طبیعت زیبا و سرسبز و طبیعتی از آلپ ماندیم و از دیدن این همه زیبایی لذت بردیم و خودمان را برای صرف ناهار آماده می کردیم. کلیسای کوچکی اینجاست. ناقوسش به صدا در آمد اما خیلی طولانی تر از معمول بود که زمان را نشان دهد. معلوم شد یکی فوت شده و مراسم تدفین اوست. ناقوس هم به احترام او به صدا درآمده است. قبرستان کوچکی اینجاست کنار کلیسا . چقدر زیباست . آدم دلش می خواهد اینجا  زیر آسمان آبی و کنار رودی قدیمی و کوهی سترگ و سرسبز دفن شود.

تقریبا همه توریست ها و مردم با تعجب به ماشین ما که مشخص بود ایرانی است نگاه می کردند . از ما می پرسیدند این همه راه را با اتوبوس به اینجا آمده ایم. و با شنیدن پاسخ مثبت ما ،با احترام و تعجب با ما حرف می زدند.

دریاچه زوریخ و قوهای زیبا

بعد از ظهر به سمت آبشار زوریخ رفتیم و خیابان وانهوف . فروشگاه های خیابان خیلی شیک و اجناسش گران است. دریاچه با قو های فراوانی که در آن شنا می کنند، دیدن داشت. خیلی ها مشغول غذا دادن به قو های سفید و زیبا بودند و از آنها عکس می گرفتد.

انواع قطارهای شهری در زوریخ در حرکتند. در خیابان انواع خطور را می بینی و چند ریل . تراموای شهری ، قطار برقی مدام در تردند. حمل ونقل عمومی اش قابل توجه است.

 سویس جای دیدن ساختمان قدیمی یا کلیسا نیست. اگر چه ایستگاه بی نظیر قطارش در کنار دریاچه زوریح و یا کلیسای رومی شهر زوریخ به نام محلی گراسمونستر (Grossmünster)   و یا بزرگ ترین ساعت و برج ساعت که در سال ۱۵۳۴ نصب شده با نام برج ساعت سنت پیتر تماشایی هستند، اما زوریخ به دریاچه و کوه و طبیعت و هوای پاک وسالم و آرامش بی حدش معروف است و ساعت های دقیق و شکلات های خوشمزه و ما باید این همه نظم و ترتیب را بگذاریم و به سمت پاریس برویم که در نقطه مقابل سویس قرار دارد.

با جستجو و معرفی دوستان به گروهی برخوردم که برنامه ی تور خارجی اجرا می کرد. با بررسی بیشتر متوجه شدم که کار خوب و جالبی ارایه می دهند. برنامه ای داشتند که در اواسط تیر ماه شروع می شد و تا ابتدای مرداد خاتمه می یافت . همه چیز برنامه ی گردشی عالی بود . پرواز تا استامبول و ورود به یونان بعد ایتالیا و فرانسه و اتریش و ….. و در انتها خروج از مجارستان.

همانطور که گفتم همه چیزش عالی بود و مورد پسند بچه ها مگر اینکه همه ی مسیر اروپا را با اتوبوس تردد می کردیم. بعد از شور با افراد خانواده نتیجه نهایی رفتن به این سفر بود. ارایه مدارک به آژانس مسافرتی و نوبت سفارت گرفتن و ایستادن در صف سفارت خودش داستانی است از نوع هفت خان رستم. اما هر چه بود با دو بار رفتن به دو سفارت خانه متفاوت و تغیر برنامه از اواسط تیر به اواخر همان ماه ، موفق شدیم ویزای بیست و چند روزه شینگن دریافت کنیم و بعد از آن کار ما بستن ساک بود.

برای سهولت حمل وسایل هر چهار نفر یک چمدان کوچک با خودمان برداشتیم و البته هر کدام یک کوله پشتی. سفر با پیاده روی و گاها کوهنوردی همراه است پس لوازم مربوطه هم برداشت شد. خوراکی از مهمترین لوازم هاست. اما باید بارهایمان را کنترل شده برداریم که با خرید های که قصد انجامش را داریم. اشکالی در حمل آنها نداشته باشیم. اگر چه اتوبوس  همیشه همراه ماست.

پنج شنبه ۲۶ تیر ۹۳ پرواز و استامبول

سفر کردن مهارت می خواهد. دانش نیاز دارد و البته طاقت فراوان. گروه ما هم با دانش سفری را انتخاب کرده که ۲۴ روز را شامل می شود. زمانهای در اتوبوس می نشیم و  در پیش رویمان راهپیمایی های می بینیم.  اما همه این روش سفر را انتخاب کرده ایم. می دانم که سفر از زمان سوار شدن ماشین برای رفتن به فرودگاه شروع می شود. در فرودگاه برخی همسفران همدیگر را پیدا می کنند. آنها که پیش از این در سفارت همدیگر را دیده بودند و آنجا با هم آشنا شده اند، توی فرودگاه سلام و احوالپرسی می کنند.

هر کدام از همسفران، تنها یا گروهی ، کارت پرواز می گیریم و بار های خود را تحویل می دهیم و به سمت سالن ترانزیت حرکت می کنیم. تا از این سمت به آن سمت نروی نمی دانی که سفرت را شروع می کنی یا نه. همه خوشبختانه وارد سالن ترانزیت شدیم و از  آنجا هم حواله های ارز را به اسکناس سیصد دلاری تا نخورده و تازه تبدیل کردیم . اسکناسهای که از بس نو و تازه بود ، حتی طرح دلار ها هم عوض شده – برخی به شوخی می گفتند « نکنه آن سمت مرز ما را به جرم داشتن دلار تقلبی بگیرند »

ساعت یازده و ده دقیقه آماده سوار شدن بودیم. آقای خدابحشی و خانم ملکی – زن و شوهر ی که تور را هدایت می کردند – تقریبا همه ی مسافران را دیده و می شناسند ، با افراد شوخی می کردند و دیگران را به هم معرفی می نمودند. شوخ طبعی و بزله گویی و سادگی مشخصات بارز این زن و شوهر است که همان ابتدا به چشم می آید. سبک و راحت لباس پوشیده اند، با کوله ای بر دوش انگار به سفری برای رفتن به یکی از کوه های ایران برنامه ربزی کرده اند. هواپیما به خوشی و سلامی بلند شد و آن سمت به زمین نشست. وقتی استامبول رسیدیم ساعت محلی  دو صبح روز جمعه را نشان می داد. استامبول یک ساعت و نیم از تهران عقب تر است.

اتوبوس ، مرکب راهوار ما در روزهای سفر

بعد از گرفتن بارهای مان از سالن فرودگاه خارج شده به سمت اتوبوس رفتیم. اتوبوس سه محوره . راننده ها را در سفارت دیده بودیم . هر دو خوشرو و مودب. زدن بار  این همه مسافر در اتوبوس و نشستن در داخل آن خودش حکایتی است اما خلاصه اش این بود که همه سوار شدیم.  در نگاه اول به نظر می آید که جمعت بانوان همسفر بیشتر از آقایان است.  تا هتل رفتیم که شبی را در هتل روز کنیم. در هتل جاگیر شده بودیم که اذان صبح بیستمین روز رمضان را از مسجد استامبول شنیدم و به خواب رفتیم.

اصلا چرا به استامبول آمدیم و  چرا زمینی ؟ سوالی که به ذهن همه ما خطور کرد. علت نامعلوم بودن دریافت ویزاست و اینکه معلوم نیست کدام کشور ویزا بدهد. اگر ورود هوایی باشد باید ورود و خروج به کشوری باشد که از آن ویزا دریافت کرده ایم اما مرز زمینی از این قانون مستسنی است. با ویزای شینگن هر کشوری می توانی از مرز زمین وارد کشورهای شینگن شوی. ترکیه هم با یونان و مجارستان هم مرز است. و از طرفی با توجه به پیمان رضا شاه و کمال آتاتورک ورود و خروج شهرورندان این دو کشور به مدت صد سال بدون روادید مجاز است. به همین دلیل ورود اولیه از استامبول است .